یادداشت روز جهانی بی خانمانی: شرط اول این است که مسئله بی خانمانی را بپذیریم!
چند سالی است که ده اکتبر به عنوان روز جهانی حمایت از افراد بی‌خانمان معرفی می‌شود که فرصتی است برای بحث درخصوص علل و راه حلهای بی خانمانی در جوامع مختلف.
این عنوان از دو سال قبل با بیانیه سازمان ملل در اهمیت موضوع بیخانمانی، مشروعیت بیشتری پیدا کرد.
در ایران اما علیرغم گسترش این پدیده و تبدیل شدن آن به یک مسئله مورد دغدغه مردم و کارشناسان، کماکان از سوی سیاستگذاران به آن به عنوان یک موضوع حاشیه ای نگریسته می‌شود.
این در حالی است که بیخانمانی فقط مختص ایران نیست و نه وجود آن امر عجیبی است و نه انکار آن نشان دهنده قدرت ما در مدیریت مسئله. در چند سال اخیر، با گسترش درگیری های داخلی و بین المللی در مناطق مختلف جهان از جمله جنگ اوکراین و نیز بالا رفتن شدید تورم ها در بسیاری از کشورها، افزایش مهاجرت‌ها و بیکاری، نهایتا فقر و بی‌عدالتی شدت چشمگیری پیدا کرده و طبیعی است که آمار افراد و خانواده های بی‌خانمان دنیا نیز بالاتر رفته باشد.
بنابراین، به جای انکار و پاک کردن صورت مسئله و مخفی کردن آن زیر آمارهای اعتیاد خیابانی و تکدی و امثالهم، باید از مراکز پژوهشی و موسسات تخصصی دولتی و غیر دولتی برای ارزیابی دقیق مسله در کشور دعوت کرد.
ضرورت دارد نهادهای تخصصی مسئول این موضوع به ویژه وزارتخانه های تعاون، کار و رفاه اجتماعی، راه و شهرسازی و حتی اقتصاد و شهرداری‌ها برای بررسی مسئله در سطح سیاستگذاری اجماع کنند و از پژوهش‌های تخصصی حمایت به عمل آورند.
در حال حاضر، هیچ آمار قابل اتکایی در این حوزه در دسترس نیست و به نظر می‌رسد هر عددی که اعلام می‌شود صرفا نظر شخصی گوینده است تا بیان واقعیت.
باید توجه کنیم که قدم اول برای حل مسئله بیخانمانی، پذیرش وجود آن است.
عباسعلی یزدانی
مددکار اجتماعی