معلولان توجه می خواهند نه ترحم
رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران:
با برنامه نیم‌ساعته تلویزیونی مشکل معلولان حل نمی‌شود/معلولان توجه می‌خواند نه ترحم
رییس یکی از تشکل‌های معلولان در گفت‌وگو با نامه از وضع نامساعد معلولان کشور انتقاد کرده و آن را ناشی از فقدان برنامه مدون برای این قشر حداقل ۳ میلیون نفری کشور دانسته بود. به نظر می رسد هنوز جامعه و برنامه ریزان ما قشر معلول جامعه را به عنوان بخشی از جامعه نپذیرفته اند.
به گزارش نامه، سید حسن موسوی چلک رییس انجمن صنفی مددکاران اجتماعی ایران از جمله متخصصان و مسئولانی است که بر این باور است.وی معتقد است هنوز حقوق معلولان به عنوان حقوق بخشی از جامعه پذیرفته نشده و این بخش قابل توجه چندان در برنامه ریزی های سه قوه به حساب نمی آیند.
برای ورود به بحث ابتدا به این بپردازیم که چه تعداد معلول در کشور ما وجود دارد؟
معمولا در دنیا یک معدلی را برای تعداد معلولان یک جامعه در نظر می گیرند و آن اینکه حدود ۱۰ درصد افراد هر جامعه ای دچار معلولیت هستند اما درکشور ما که سرشماری درباره تعداد معلولان صورت نمی گیرد فقط می توانیم به ذکر همین آمار اکتفا کنیم. در بین معلولان ما با معلولان جسمی و حرکتی و ذهنی روبه‌رو هستیم که هر کدام با مشکلات خاص خود مواجهند.
و تا چه میزان در قوانین ما به حقوق معلولان توجه شده است؟
در قانون جامع حقوق معلولان به عنوان میثاق رسمی در زمینه معلولان مواردی را در قالب مواد یا تبصره ها پیش بینی شده است و وظایفی هم برای دستگاه‌ها و حقوقی را برای معلولان تبیین کرده‌اند و تلاش شده برای اینکه بتوانیم در کشور اقداماتی را در این راستا انجام دهیم.
اما به عنوان یک مددکار اجتماعی می توانم بگویم در تحقق احکام قانونی که در قانون فعلی پیش بینی شده خیلی موفق نبوده ایم . بعضی اشکالات ممکن است در خود قانون باشد ولی قانون جامع به درستی انجام نشده و برداشت اولیه این است که حقوق این افراد آن طور که باید و شاید مورد توجه قرار نداده ایم و گرچه در سال‌های اخیر شاهد توسعه این حوزه بوده ایم اما این توسعه کافی نبوده است.
و مشکل از کجاست؟
یکی از مشکلات ما این است که در بسیاری از برنامه‌ریزی‌های خود اصلا معلولان را نمی بینیم. ما ساختمان می سازیم اما توجهی به رفت و آمد معلولان نمی‌کنیم. تکنولوژی را وارد می کنیم اما به فکر استفاده معلولان از آن نیستیم؛ چرا که هنوز حقوق معلولان به عنوان حقوق بخشی از جامعه برای ما جا نیفتاده که آنها را در تصمیم گیری‌های کلان خود در نظر بگیریم و ما باید در تصمیم گیری‌های خود همه اقشار جامعه را مد توجه داشته باشیم.
در کشورهای دیگر معلولان جایگاه ویژه‌ای دارند و در تصمیم‌گیری‌ها همواره مد نظرند اما شما به همین اطراف خودمان نگاه کنید یک سرویس بهداشتی خاص معلولان هم وجود ندارد به مسجدها بروید جایی وجود ندارد که معلول ها در آنجا وضو بگیرند. ما حتی خودروهایی که بتواند معلولان را جابه‌جا نیز نداریم. هر چند در این مورد آخر اقداماتی انجام شده ولی وضع به خصوص در شهرستان ها اصلا جالب نیست و در کل حقوق معلولان آن طور که باید و شاید و حداقل طبق قوانین کشور خودمان هم رعایت نمی شود.
فرهنگ عامه مان به چه میزان توجه به حقوق این قشر را پذیرفته است؟
ما در فرهنگ عامه مان خیلی کم به حقوق معلولان توجه کرده ایم و فرهنگ رعایت حقوق معلولان را در جامعه جا نینداخته ایم. رسانه ها خوب عمل نکرده اند. نهادهای فرهنگ ساز درست فرهنگ سازی نکرده اند . اینکه تلویزیون بیاید و نیم ساعت برنامه درباره معلولان پخش کند پاسخگو نیست؛ چرا که معلولان نیاز به توجه بیشتر دارند نه ترحم و در فرهنگ عامه ما تمایزی بین این دو قائل نمی شود.
می خواهم در مورد ناشنوایان مثالی بزنم آیا یک ناشنوا که برای کار اداری به یک سازمان می‌رود نیاز ندارد کسی در آن سازمان باشد که زبان اشاره را بلد باشد و بتواند با او ارتباط برقرار کند و در جریان علت مراجعه وی به آن سازمان قرار گیرد؟ آیا واقعا چنین کسی در سازمان های ما وجود دارد؟
یادم هست وقتی به عنوان نماینده ایران به اجلاسی در بانکوک در زمینه حقوق معلولان رفته بودم در فروشگاهی بزرگ تابلویی روی دیوار نصب شده بود که به محض اینکه یک خریدار ناشنوا دست روی آن می گذاشت یک فروشنده که مسئول ارتباط با ناشنوایان بوده و به زبان اشاره مسلط بود نزد ناشنوا آمده و با کمال ادب و نه ترحم ناشنوا را راهنمایی می کرد و به او در خرید و پرداخت پول کمک می کرد.
در مجموع ما باید این مهم را بپذیریم که افراد معلول دارای حقوق یکسان با ما و حق برخورداری از توجه بیشتر نسبت به ما را دارند و این مساله باید در برنامه‌ریزی‌های ما و در فرهنگ‌سازی ما مورد توجه قرار گیرد آن وقت است که معلولان از حقوق انسانی خود بهره مند شده و در مقام انسانی در خور قرار می‌گیرند.
منبع: نامه نیوز۲۳/۱۰/۱۳۹۱ کد خبر:۱۷۶۶۷